برباد رفته، از یاد رفته

برباد رفته، از یاد رفته...

  یک روزی هم خیلی ناامید شده بودم.نشستم روی صندلی آبی یا خاکستری دانشکده.یادم نیست.هرکس کنارم رد می شد زمین می لرزید باور کن دیوار هم می لرزید.زمین  سفت هم یکی از آن تکیه گاه های سست است که وقتی خیلی ناامید می شوی خالی می شود و اصلا تحمل پاهایت را ندارد.تنم سرد شده بود.تن گرم آدمی سرد شود می فهمی یعنی چه؟یعنی فکر کن اینقدر آدمی حس کند به ته چیزی رسیده باشد، اینقدر بند توی دست و بالش  پیچیده باشد.اینقدر گره ی کورکه با دندان هم باز نشود.. چهارشنبه 26 ماه رمضان بود و نزدیکهای ظهر.احساس بی پناهی گلوم را هی چنگ زده بود دلم نه از روزه ،از غصه ضعف می رفت.نفس کم اورده و زده بودم بیرون.دیدی وقتی بی قر برباد رفته، از یاد رفته...